Tek Savaş

Sensizliğime açıyorum kapılarımı,
İçimi yakan acılarım çekilsin diye...
Sert rüzgarlar değildi nefesimi kesen,
Karanlıklar değildi acılarıma düşen kan ağlayan rüyalarımın;
Bahçelerinde görüyorum seni,
Her defasında katil olmaya yelteniyorum simsiyah bir sen tam önümdeyken
Sol yanında bir ışık,
Parlayan hasretimin ışıldayan nameleri kulaklarımda
Gözlerim dalıyor ağrılara üryan bir hale geliyorum
Başıma bıraktığın bu külfet,bu hastalık,avuçlarıma yaşlar bırakıyor....
Akşam oldu ışıkları söndü her evin
Kapatın kapılarımı çekin
Perdeleri zaman aldı başını gitti
Bu da yaşandı bitti bak işte olmaz dedikleri oldu
Yokluğun bana değdi...
Açım
Uykusuzum
Yarımım...
Yorgunum...
Varlıkla yokluğunun arasında
Standart sapmaları bile gösteremeyecek kadar olduğum yerdeyim.
Başımın içindeki o uğultuyla bıraktığın karanlıklarla boğuşuyorum...
Kelamını kaleminden döken benim
Bu satırları uyandıran benim
Beni uyandıran bu satırlar...